اجرای آزمون روشاخ

آزمون رورشاخ حاوي ده كارت است كه روي هر كارت يك لكه جوهر وجود دارد. اين لكه ها از چپ به راست قرينه اند(فيرس و ترال – ترجمه فیروزبخت، 1390). فنون مختلفي براي اجراي رورشاخ وجود دارد.ولي به طور كلي براي بسياري از روان شناسان باليني، جريان به اين صورت است كه روانشناس اولين كارت را به بيمار مي دهد و مي گويد ” به من بگو چي مي بيني _ بگو به نظر تو اين چيست. بحث درست و غلط نيست. فقط بگو به نظر تو شبيه چيست ؟”. سپس كارت هاي ديگر را به ترتيب نشان مي دهد. متخصصان هر آنچه را فرد مي گويد دقيقا يادداشت مي كنند. عده اي از آنها مدت زماني را كه طول مي كشد تا فرد اولين پاسخ خود را براي هر كارت بسازد و كل زمان صرف شده براي هر كارت را نيز ثبت مي كنند. بعضي افراد براي هر كارت پاسخ هاي زيادي مي سازند و بعضي پاسخ هاي كم. متخصص باليني به اين نكته نيز توجه مي كند كه پاسخ بر اساس كدام بخش كارت داده مي شود ( بالاي سمت راست، سر و ته يا پهلو). اظهارات ناگهاني و خودانگيخته و اظهار تعجب ها نيز ثبت مي شوند (همان منبع). بعدا این کارت ها برای بار دوم (مرحله وارسی) نشان داده می شوند و روانشناس درباره پاسخ های قبلی سوال های خاصی را می پرسد. آزماینده همچنین هنگام جلسه  آزمون رفتار را مشاهده می کند، به حالت های بدنی آزمودنی؛ به واکنش هایی که به لکه جوهر خاص نشان می دهد، و نگرش کلی او توجه می­کند(شولتز و شولتز، 2005 ترجمه سیدمحمدی، 1390).

 هدف کلی این روش : سنجش ساختار شخصیتی مراجع است، با تأکید خاص بر اینکه فرد چگونه تجارب خود را سازمان می دهد(سازمان دهی شناختی) و این تجارب ادراک شده برایش چه معنایی دارد. فرضیه ی اصلی رورشاخ آن است که محرک محیطی به وسیله ی نیازها، انگیزه ها، تعارض ها و ” آمایه های ” ادراکی شخص سازمان داده می شوند. این نیاز به سازمان دادن هنگامی که آزمودنی با محرک های مبهم مانند لکه های رورشاخ روبرو می شوند، اغراق آمیزتر، گسترده تر و بارزتر است. بنابراین، آنها باید تصورها، افکار، و روابط درونی شخصی خود را بیرون بکشند تا بتوانند پاسخی را به وجود آورند. این فرایند مستلزم آن است که افراد این ادراک ها را سازمان دهند و همچنین آنها را با تجربه ها و برداشت های گذشته ی خود مرتبط سازند. نخستین نظری که تفسیر رورشاخ بر آن مبتنی است آن است که نحوه ی سازمان دادن افراد به پاسخ هایشان به رورشاخ معرف چگونگی برخورد آنان با سایر موقعیت های مهم است که مستلزم سازمان دادن و قضاوت کردن است(مارنات،  2003 ترجمه پاشاشریفی و نیکخو، 1390).